Eski bir sandık, tavan arasında unutulmuş gibi duruyordu. Tozlu kapağını açtığımda, içinden çıkanlar beni yıllar öncesine götürdü. Renkli kutular, mektuplar ve en önemlisi, bir fotoğraf albümü… Albümün sayfalarını çevirdikçe, her bir karede saklı anılar canlanıyordu. Ama bir fotoğraf vardı ki, diğerlerinden farklıydı. İki çocuk, gülümseyerek objektife bakıyordu. Ben ve en yakın dostum, Ali…
O fotoğraf, yaz tatilinde çekilmişti. Henüz on yaşındaydık. Ali, o yaz mahallemize taşınmıştı. İlk gördüğümde, utangaç ve sessizdi. Ama bir gün, topum bahçelerine kaçınca, kapımızı çaldı. “Topunuz bizim bahçede,” demişti. O andan sonra, aramızda görünmez bir bağ oluştu. Her gün birlikte oynar, hayaller kurar, büyük keşiflere çıkardık.
Bir gün, Ali’nin babasının ona yeni bir bisiklet aldığını öğrendim. O gün, bisikleti öğrenmek için birlikte saatlerce çabaladık. Düşe kalka, gülerek, bazen de gözyaşlarıyla… Ama sonunda ikimiz de bisiklet sürmeyi öğrenmiştik. O anı, babamızın eski fotoğraf makinesiyle ölümsüzleştirdik. İşte albümdeki o fotoğraf, tam da o güne aitti.
Yıllar geçti. Ali ve ben, aynı okula gittik. Sınav stresleri, ergenlik sorunları, hayatın getirdiği zorluklar… Ama her şeyi birlikte atlattık. Birbirimize destek olduk. Lise yıllarında, Ali’nin ailesi başka bir şehre taşınmak zorunda kaldı. Ayrılık vakti geldiğinde, o fotoğrafı ikiye böldük. “Bu fotoğraf, dostluğumuzun simgesi olsun,” demişti Ali. “Nerede olursak olalım, bu parçalar bizi bir araya getirecek.”
Aradan yıllar geçti. Hayat bizi farklı yollara sürükledi. Ama o fotoğrafın yarısı, hep bende kaldı. Bazen çıkarır, bakar ve o günleri hatırlardım. Ta ki bir gün, sosyal medyada Ali’nin adını görünceye kadar… Ona bir mesaj attım. “Fotoğrafın diğer yarısı hâlâ bende. Buluşalım mı?”
Ve buluştuk. Yıllar sonra, aynı parkta, aynı bankta… İkimiz de artık çocuk değildik. Ama o gülümsemeler, hiç değişmemişti. Ali, fotoğrafın diğer yarısını çıkardı. İki parçayı birleştirdik. Sanki zaman durmuş, her şey yeniden başlamış gibiydi.
O gün, dostluğun zamanla eskimeyen bir bağ olduğunu bir kez daha anladım. Bir fotoğraf karesi, sadece bir anı değil, bir ömür süren bir hikayeydi. Ve o hikaye, hâlâ yazılmaya devam ediyordu…